İnsan doğası hakkında: Birinci, insan doğası özcüdür. Menfaatin en büyük olduğu yerlerde, bencillik daha açıktır. Yardım ettiğin kişi, arkasını döner. Kalbini açtığın kişi, arkandan bıçak saplar, bu yeterince fedakarlık yapmamaktan değil, bencil olmanın bir içgüdü olmasındandır. Menfaatler karşısında herkes önce kendini korur, samimiyeti bir bahane olarak kullanır, bu kaçınılmaz olarak felaketle sonuçlanır, çünkü kumar masasında, duygularını işin içine katan yalnızca sensin. İkincisi, insan doğası güçlü olanı takdir eder, zayıfa baskı yapmaktan korkar, bu en alt düzeydeki içgüdüdür. Her yerde hoşgörmek, daha fazla talep getirecektir. Her konuda boyun eğmek, küçümsenmeye ve ayaklar altına alınmaya yol açar. Zayıflık göstermek iyilik uyandırmaz, insanın doğasını açığa çıkarır. Artık gülümsemeyi bıraktığında, gerekeni savun, sert ol, dünya sana daha nazik yaklaşır; zayıfa baskı yapmaktan korkmak, insanın özünde vardır ve senin gücün en iyi koruma kalkanıdır. Üçüncüsü, insan doğası kıskançdır, seni en çok yaralayan genellikle çevrendeki insanlardır. İş arkadaşların terfi ettiğini görünce alaycı olur, akrabaların senin iyi durumda olduğunu görünce kötü sözler söyler, bu senin bir hata yapmandan değil, senin ışığın onların gölgelerini ortaya çıkardığı içindir; onlar senin ne kadar çabaladığını umursamaz, yalnızca senin onlardan daha iyi olmanı kıskanır. En yakınındaki insanlar, senin hızla ilerlemeni en çok korkar; açıklama yapmaya gerek yok, yoluna devam et, rüzgar sesleri arkanda kalacaktır. Dördüncüsü, insan doğası değişkendir, insan ilişkileri ince kağıttır, her şey kuş kalbi gibidir; dün dağlara yemin ettin, bugün yüz çevirdin. Bazıları kardeş gibi davranırken, öğleden sonra arkadan bıçak saplar; bu, vaatlerin ucuz olduğu anlamına gelmez, insan kalbi zaten değişkendir. İnsan doğasından sonsuza dek beklentiler koymak, yazın yağmur yağmamasını talep etmek gibidir; sadece kendini sinirlendirmekten başka bir anlamı yoktur. Çoğu insan eksikliklerle yürür; bazıları bencil ve serttir, bazıları yüzüne iltifat eder, döner dönmez unutur, bazıları sabah kardeş gibi davranıp akşam yüz çevirir. Batağa saplanıp, hatalara odaklanmak, sadece daha derine batmanı sağlar. Olgun insanlar, insan doğasının kusurlu olduğunu bilir, buna kızmaz; dünyanın soğuk yüzünü görünce öfkelenmez; insan doğasını görüp, yine de güçlü bir şekilde yaşar. Başkalarının bencil olmasına izin ver, ama kendi sınırlarını koru; başkalarının değişkenliğini anla ama tüm güvenini onlara yükleme; doğru olup olmadığını sorgulamayı bırak, başkalarının kusurlarını kendine ceza olarak kullanmayı durdur. Gülün dikenlerinin olmamasını talep etmediğinde, dünyan nihayet kokularla dolmaya başlar.